Δεν γνωρίζω αν υπάρχει τέτοιος δόκιμος όρος. Θα μπορούσε. Η πορεία της ζωής μας κάνει κύκλους ή είναι μια ευθεία με αρχή και τέλος; Υπάρχει μόνο μία σωστή κατεύθυνση; Συνεπώς υπάρχει η γεωμετρία της ζωής; Προσπαθώντας να σκεφτώ πόσοι γνώριζαν από μικρή ηλικία τι ήθελαν να κάνουν θα πόνταρα σε ένα ποσοστό 30%. Τους υπόλοιπους ίσως τους κατευθύνει το ρεύμα της ζωής.

Εγώ δεν ήμουν ιδιαίτερα σταθερή στις απόψεις μου. Ήθελα να γίνω γιατρός, δασκάλα, ηθοποιός, μετά είπα θεατρολόγος. Εκεί προς το τέλος του σχολείου δήλωσα δημοσιογράφος. Όχι δεν ήμουν παιδί-θαύμα. Αναποφάσιστη ήμουν.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Η μαύρη τρύπα του λευκού ψέματος

Η ορμή του ρεύματος

Χωρίς κάποιο σαφή προσανατολισμό άφησα το ρεύμα της ζωής να με πάει μόνο του. Ξεκινώντας να εργάζομαι ανακάλυψα την αγάπη μου για την εστίαση. Προφανώς και το φαγητό. Κάθε μέρα κάτι καινούριο, κάθε επισκέπτης ξεχωριστός, μυρωδιές που διεγείρουν τις αισθήσεις. Μια υπέροχη δουλειά που αγαπώ ακόμα τόσο πολύ.

Ξαφνικά το ρεύμα άλλαξε ρότα. Ρεύμα είναι, ό,τι θέλει κάνει. Με βγάζει σε ένα γραφείο. Τυχερή. Υπέροχοι άνθρωποι, δάσκαλοι που μου έμαθαν τόσα πολλά. Κάποιοι έφυγαν αλλά είναι ακόμα εδώ. Κάποιοι έμειναν και ρίζωσαν στη ζωή μου. Το ρεύμα ήξερε. Ήρθαν και οι σπουδές και κάπως έτσι έγινα κι εγώ δασκάλα. Ένα από τα 10 επαγγέλματα των παιδικών μου χρόνων ήρθε στη ζωή μου.

Η ενασχόληση με τη μόδα ήρθε τυχαία. Σε ένα γεύμα, μια φίλη παρατήρησε ότι δεν με είχε δει ποτέ με τα ίδια ρούχα. «Μάλλον δεν με βλέπεις αρκετά συχνά» της απάντησα. Το σχόλιό της όμως είχε εκπληρώσει τον σκοπό του. Και με το γνωστό mentality “γιατί όχι;” το ρεύμα συνέχισε τη δουλειά του.

Trust the process

Αν υπήρχε χάρτης μάλλον η πορεία μου ήταν απροσδιόριστου σχήματος με πολλούς σταθμούς. Και μιας και η οικογένεια δύο αγάπες έχει, το φαγητό και τη θάλασσα, είπα να δοκιμάσω και τη δεύτερη αγάπη. Στολή. Πλοίο. Συμβόλαιο. “Μπάρκο” το έλεγε ο παππούς μου. Αρχικά τρίμηνο. Δεν άργησε και το υπερατλαντικό ταξίδι. Δεκατρείς ημέρες ατελείωτου, αχανούς μπλε. Εκεί κάπου, στη μέση του τίποτα, νιώθεις πόσο μικρός είσαι σε σχέση με την απεραντοσύνη του κόσμου. Ευτυχώς το ταξίδι δεν είχε φουρτούνα. Η εμπειρία βέβαια είχε πολλές.

Η επιστροφή συνοδεύτηκε από την πανδημία. Τυχερή, πολύ τυχερή. Οι ρυθμοί έπεσαν και ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο. Στους ζαμανφού και τους “έρχεται το τέλος του κόσμου”. Ευτυχώς ήμουν στους πρώτους. Είχε και καλό καιρό, όλη μέρα ηλιοθεραπεία έκανα. Χόρτασα τους φίλους που μου είχαν λείψει και ήρθαν καινούριοι άνθρωποι στη ζωή μου. Ο ήλιος, οι άνθρωποι και ο Covid με γλίτωσαν από πολλά και με βοήθησαν να πατήσω ξανά στη στεριά. Και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Όταν οι haters έχουν επιλεκτική μνήμη 

Ναι, πάντα υπάρχει μια φίλη

Ο καιρός πέρασε, ο Covid θεωρείται πλέον πιο ακίνδυνος και από ένα νήπιο. Ψέμματα, ένα μαινόμενο νήπιο είναι πολύ επικίνδυνο. Η ζωή ξαναρχίζει. Αρχίζω ξανά την ενασχόληση μου με την μόδα. Είναι πλέον και της μόδας να ασχολείσαι με την μόδα. Όντας σχετική με τον κλάδο, μια φίλη -ναι, πάντα υπάρχει μια φίλη- με ρώτησε τι είναι αυτό που πιστεύω ότι μπορώ να κάνω που με διαφοροποιεί από τις ορδές των «ειδημόνων της μόδας». Η απάντηση ήταν ότι εγώ μπορώ να γράψω. Αυθόρμητη, ειλικρινής και ακαριαία.

Το ρεύμα πήρε ξανά τον δρόμο του. Έφερε στη ζωή μου νέους ανθρώπους, νέους δασκάλους. Νέες εμπειρίες. Είμαι ευγνώμων στο ρεύμα. Γιατί με έφερε εδώ που είμαι. Απέκτησα τελικά την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Και έτσι έβαλα υπερήφανα ένα check δίπλα σε άλλο ένα από τα επαγγέλματα της παιδικής μου λίστας. Μένει να δω αν κάποια στιγμή στη ζωή μου γίνω θεατρολόγος. Ή ηθοποιός. Το ρεύμα ξέρει.

Photo credit: Istock