Κάθε χρόνο, μια από τα ίδια. Σοκαριζόμαστε, αγανακτούμε, θρηνούμε για τα ήθη που «πήγαν περίπατο». Τα ίδια «αίσχος», τα ίδια «πού πάει η κοινωνία», τα ίδια «δεν ντρέπονται λίγο;». Μα αν το καλοσκεφτείς, δεν φταίνε οι κοντές οι φούστες. Φταίει η μνήμη μας _ η κοντή κι αυτάρεσκη.
Δεν έχει κουδούνισμα, ούτε ειδοποίηση στο κινητό. Κάποια μέρα απλώς συνειδητοποιείς πως το Σάββατο προτιμάς το κρεβάτι σου από τα μπουζούκια και πως η ευτυχία μπορεί να μυρίζει μαλακτικό…
Αν δεν κάνεις παιδί, κάτι σου λείπει. Αν δεν το προσπαθείς, είσαι εγωίστρια. Αν δεν μιλάς γι’ αυτό, κάτι κρύβεις. Μόνο που καμιά φορά η σιωπή είναι το πιο γενναίο πράγμα που έχεις να πεις.
Ο «λάθος» σύντροφος δεν είναι θέμα γκαντεμιάς, είναι θέμα μοτίβων. Και η λύση για να βρούμε τον «σωστό» άνθρωπο κρύβεται στο να ξαναγράψουμε τη δική μας εσωτερική ιστορία.
Οι άνθρωποι ανέκαθεν ζητούσαν λύσεις και χρησμούς. Στην Πυθία, στις κάρτες ταρώ, στους ειδικούς, στους συγγενείς, στους φίλους. Τώρα, ο χρησμός είναι ψηφιακός. Και μοιάζει αλάνθαστος. Μόνο που το λάθος, το σφάλμα, το απρόοπτο, το αδέξιο και το αδιέξοδο είναι κομμάτια της ψυχής μας. Και χωρίς αυτήν, τι απομένει;
Υπάρχει ένα catwalk που δεν φωτίζεται από προβολείς της μόδας αλλά από τα φώτα του στούντιο. Είναι το catwalk της τηλεόρασης∙ εκεί όπου πρωί, μεσημέρι βράδυ, οι παρουσιάστριες εμφανίζονται με looks που συχνά ξεπερνούν την είδηση και τη φαντασία…
Δεν έγινε φαινόμενο για τους πόντους, τα καρφώματα, τα βραβεία ή τα εκατομμύρια. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι φαινόμενο που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία γιατί έδειξε πως η δύναμη δεν μετριέται στους μυς, αλλά στο ήθος. Γιατί απέδειξε πως η λάμψη δεν αξίζει, αν δεν αντέχεις το σκοτάδι. Και γιατί θύμισε σε όλους μας πως η αληθινή υπέρβαση δεν είναι να γίνεσαι είδωλο, είναι να μένεις άνθρωπος…
Κάθε Σεπτέμβρη γεμίζουν οι οθόνες μοιρολόγια για «το καλοκαιράκι που μας τελείωσε». Κι όμως, το καλοκαίρι δεν είναι εποχή. Είναι στάση, είναι τρόπος, είναι χαρακτήρας που δεν τελειώνει ποτέ…
Ποτέ δεν συνειδητοποιείς όλα αυτά που σε καθορίζουν ώσπου να κόψεις ταχύτητα και να κοιτάξεις καλύτερα πίσω σου…
Αν ήμουν πλούσια θα βαριόμουν θανάσιμα. Όλα λυμένα. Όλα δεδομένα. Μια ζωή στρωμένο κρεβάτι, στρωμένο τραπέζι, στρωμένη δουλειά, στρωμένο αύριο. Χωρίς τσάκιση. Χωρίς ανατροπή.