Δεν έγινε φαινόμενο για τους πόντους, τα καρφώματα, τα βραβεία ή τα εκατομμύρια. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι φαινόμενο που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία γιατί έδειξε πως η δύναμη δεν μετριέται στους μυς, αλλά στο ήθος. Γιατί απέδειξε πως η λάμψη δεν αξίζει, αν δεν αντέχεις το σκοτάδι. Και γιατί θύμισε σε όλους μας πως η αληθινή υπέρβαση δεν είναι να γίνεσαι είδωλο, είναι να μένεις άνθρωπος…
Κάθε Σεπτέμβρη γεμίζουν οι οθόνες μοιρολόγια για «το καλοκαιράκι που μας τελείωσε». Κι όμως, το καλοκαίρι δεν είναι εποχή. Είναι στάση, είναι τρόπος, είναι χαρακτήρας που δεν τελειώνει ποτέ…
Ποτέ δεν συνειδητοποιείς όλα αυτά που σε καθορίζουν ώσπου να κόψεις ταχύτητα και να κοιτάξεις καλύτερα πίσω σου…
Αν ήμουν πλούσια θα βαριόμουν θανάσιμα. Όλα λυμένα. Όλα δεδομένα. Μια ζωή στρωμένο κρεβάτι, στρωμένο τραπέζι, στρωμένη δουλειά, στρωμένο αύριο. Χωρίς τσάκιση. Χωρίς ανατροπή.
Άκου λοιπόν, βλακάκο, που έστησες πανηγύρι με την είδηση για τον Μαζώ, στοχοποιώντας κάθε άνθρωπο που σκέφτεται να ζητήσει βοήθεια και φοβάται. Οι μαϊμούδες και τα ντέφια… ανήκουν σε άλλες εποχές.
Αν τα παιδιά και τα κουβαδάκια τους σε ταράζουν, οι ρακέτες σε τραντάζουν και οι μουσικές σε κουράζουν, η λύση είναι αλλού. Και μαζί της, οι διακοπές σου.
Μπορεί μια κρίση πανικού να είναι τρομακτική. Μπορεί όμως να είναι και ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε να περνάμε. Από πάνω μας…
Η αποτυχία είναι σαν το GPS όταν πας λάθος: «Αναπροσαρμογή διαδρομής». Δεν σημαίνει «τέλος διαδρομής». Απλώς πας αλλιώς. Και καμιά φορά, πιο σωστά…
Οι προσδοκίες είναι σαν παραμορφωτικός καθρέφτης. Οι άλλοι μάς βλέπουν όπως θα ήθελαν. Εμείς τους κοιτάμε όπως θα θέλαμε να είναι. Κι όσο περισσότερο κοιταζόμαστε, τόσο πιο εύκολα σπάμε. Κι εμείς και ο καθρέφτης…
Μία γερή δόση αφέλειας και πολλά «μην ασχολείσαι» κάνουν παραδοσιακά έναν αρσενικό άντρα. Όταν η αφέλεια γίνεται πονηριά και το κουτσομπολιό τρόπος ζωής, τότε γεννιέται ο άντρας Κατίνα.