Κάθε 25η Νοεμβρίου ο κόσμος θυμάται τις κακοποιημένες γυναίκες. Μα η βία δεν ζει μια μέρα τον χρόνο, ζει δίπλα μας, στις κραυγές που αγνοούμε, στις χειρονομίες που προσποιούμαστε πως δεν βλέπουμε, στα πρόσωπα που προσπερνάμε. Και θεριεύει με σιωπές και άλλοθι, στο όνομα μιας αγάπης που κάποιοι έμαθαν λάθος…
Υπάρχουν στιγμές που το ερώτημα «τι θα έκανες στη θέση μου;» δεν είναι ρητορικό. Είναι μαχαίρι. Μια κοφτερή υπενθύμιση ότι οι νόμοι θα έπρεπε να στρέφονται στους πραγματικά μεγάλους ενόχους.
Μεγαλώνοντας, μαθαίνεις ότι η φιλία είναι κύκλος που αλλάζει όπως οι εποχές: πέφτει σαν τα φύλλα του φθινοπώρου, ανθίζει σαν λουλούδι την άνοιξη, σε παγώνει σαν χειμώνας και σε ζεσταίνει σαν καλοκαίρι. Και κάποιες φορές, όταν νομίζεις πως δεν έχει μείνει χώρος για καμία άλλη, επιστρέφει…
Υπάρχει ένας ολόκληρος διαδικτυακός κόσμος, όπου μαμάδες συζητούν ολημερίς κι ολονυχτίς για τα καμάρια τους, τους άντρες που τίποτα δεν κάνουν και τις πεθερές που φταίνε για όλα. Ένα σύμπαν γεμάτο συμβουλές, καβγάδες και κατσικίσιο γάλα. Αν μπεις και δεν βγεις με τρελόχαρτο, σφύρα μου.
Κάθε χρόνο, μια από τα ίδια. Σοκαριζόμαστε, αγανακτούμε, θρηνούμε για τα ήθη που «πήγαν περίπατο». Τα ίδια «αίσχος», τα ίδια «πού πάει η κοινωνία», τα ίδια «δεν ντρέπονται λίγο;». Μα αν το καλοσκεφτείς, δεν φταίνε οι κοντές οι φούστες. Φταίει η μνήμη μας _ η κοντή κι αυτάρεσκη.
Δεν έχει κουδούνισμα, ούτε ειδοποίηση στο κινητό. Κάποια μέρα απλώς συνειδητοποιείς πως το Σάββατο προτιμάς το κρεβάτι σου από τα μπουζούκια και πως η ευτυχία μπορεί να μυρίζει μαλακτικό…
Αν δεν κάνεις παιδί, κάτι σου λείπει. Αν δεν το προσπαθείς, είσαι εγωίστρια. Αν δεν μιλάς γι’ αυτό, κάτι κρύβεις. Μόνο που καμιά φορά η σιωπή είναι το πιο γενναίο πράγμα που έχεις να πεις.
Ο «λάθος» σύντροφος δεν είναι θέμα γκαντεμιάς, είναι θέμα μοτίβων. Και η λύση για να βρούμε τον «σωστό» άνθρωπο κρύβεται στο να ξαναγράψουμε τη δική μας εσωτερική ιστορία.
Οι άνθρωποι ανέκαθεν ζητούσαν λύσεις και χρησμούς. Στην Πυθία, στις κάρτες ταρώ, στους ειδικούς, στους συγγενείς, στους φίλους. Τώρα, ο χρησμός είναι ψηφιακός. Και μοιάζει αλάνθαστος. Μόνο που το λάθος, το σφάλμα, το απρόοπτο, το αδέξιο και το αδιέξοδο είναι κομμάτια της ψυχής μας. Και χωρίς αυτήν, τι απομένει;
Υπάρχει ένα catwalk που δεν φωτίζεται από προβολείς της μόδας αλλά από τα φώτα του στούντιο. Είναι το catwalk της τηλεόρασης∙ εκεί όπου πρωί, μεσημέρι βράδυ, οι παρουσιάστριες εμφανίζονται με looks που συχνά ξεπερνούν την είδηση και τη φαντασία…