Ρομίνα Ξύδα

Αν ήμουν πλούσια θα βαριόμουν θανάσιμα. Όλα λυμένα. Όλα δεδομένα. Μια ζωή στρωμένο κρεβάτι, στρωμένο τραπέζι, στρωμένη δουλειά, στρωμένο αύριο. Χωρίς τσάκιση. Χωρίς ανατροπή.

Άκου λοιπόν, βλακάκο, που έστησες πανηγύρι με την είδηση για τον Μαζώ, στοχοποιώντας κάθε άνθρωπο που σκέφτεται να ζητήσει βοήθεια και φοβάται. Οι μαϊμούδες και τα ντέφια… ανήκουν σε άλλες εποχές.

Αν τα παιδιά και τα κουβαδάκια τους σε ταράζουν, οι ρακέτες σε τραντάζουν και οι μουσικές σε κουράζουν, η λύση είναι αλλού. Και μαζί της, οι διακοπές σου.

Μπορεί μια κρίση πανικού να είναι τρομακτική. Μπορεί όμως να είναι και ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε να περνάμε. Από πάνω μας…

Η αποτυχία είναι σαν το GPS όταν πας λάθος: «Αναπροσαρμογή διαδρομής». Δεν σημαίνει «τέλος διαδρομής». Απλώς πας αλλιώς. Και καμιά φορά, πιο σωστά…

Οι προσδοκίες είναι σαν παραμορφωτικός καθρέφτης. Οι άλλοι μάς βλέπουν όπως θα ήθελαν. Εμείς τους κοιτάμε όπως θα θέλαμε να είναι. Κι όσο περισσότερο κοιταζόμαστε, τόσο πιο εύκολα σπάμε. Κι εμείς και ο καθρέφτης…

Μία γερή δόση αφέλειας και πολλά «μην ασχολείσαι» κάνουν παραδοσιακά έναν αρσενικό άντρα. Όταν η αφέλεια γίνεται πονηριά και το κουτσομπολιό τρόπος ζωής, τότε γεννιέται ο άντρας Κατίνα.

Αν τους ταράζεις, σημαίνει πως ακούγεσαι. Αν σε πολεμούν, σημαίνει ότι ξεχωρίζεις. Και αν θες να πας μπροστά, πρέπει να γίνεις ασυγχώρητα ορατή.

Τα παιδιά δεν είναι δεύτερη ευκαιρία. Δεν είναι ρεβάνς των δικών μας ανεκπλήρωτων, ούτε κομπάρσοι των ρόλων που χάσαμε. Είναι ολόδικοί τους άνθρωποι. Κι αν δεν το καταλάβουμε εγκαίρως, θα τους χρεώσουμε τις ζωές που δεν έζησαν — και τις δικές μας μαζί.

Διακοπές. Τι ωραία λέξη! Παρέα. Ωραία κι αυτή! Μαζί. Κι αυτή υπέροχη. Κι όμως. Αν τις κολλήσεις στην ίδια πρόταση, κάτι συμβαίνει.