Κάποτε τα κάλαντα ήταν η πρώτη μας μεγάλη έξοδος στον κόσμο. Χωρίς σχέδιο, χωρίς συνοδεία, χωρίς υπολογισμούς. Ένα «πάμε κι ό,τι βγει». Σήμερα μεγαλώνουμε παιδιά που τα μάθαμε πρώτα να υπολογίζουν και μετά να φοβούνται. Κι όμως, ένα «Να τα πούμε;» αρκεί για να ανοίξει ο κόσμος. Πόρτες και καρδιές.
Υπάρχουν κάποιες αναμνήσεις που επιστρέφουν πάντα την ίδια εποχή. Η δική μου, σαν εκκρεμές, χτυπά κάθε χρόνο λίγο πριν τα Χριστούγεννα και είναι εκείνη που με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Από τις δίαιτες-μαρτύρια περάσαμε στην εκπλήρωση της μεγάλης ευχής: εύκολο αδυνάτισμα με μία ένεση. Γρήγορα, άκοπα, σχεδόν ανώδυνα. Μόνο που, όπως σε όλα τα παραμύθια, η ευχή δεν είναι ποτέ το τέλος της ιστορίας…
Όταν φέρνουμε τους νεκρούς πίσω μέσω της τεχνητής νοημοσύνης, διδασκόμαστε κάτι; Ή απλώς ξεπερνάμε τα όρια της ηθικής και θάβουμε το μέλλον μας;
Κάθε 25η Νοεμβρίου ο κόσμος θυμάται τις κακοποιημένες γυναίκες. Μα η βία δεν ζει μια μέρα τον χρόνο, ζει δίπλα μας, στις κραυγές που αγνοούμε, στις χειρονομίες που προσποιούμαστε πως δεν βλέπουμε, στα πρόσωπα που προσπερνάμε. Και θεριεύει με σιωπές και άλλοθι, στο όνομα μιας αγάπης που κάποιοι έμαθαν λάθος…
Υπάρχουν στιγμές που το ερώτημα «τι θα έκανες στη θέση μου;» δεν είναι ρητορικό. Είναι μαχαίρι. Μια κοφτερή υπενθύμιση ότι οι νόμοι θα έπρεπε να στρέφονται στους πραγματικά μεγάλους ενόχους.
Μεγαλώνοντας, μαθαίνεις ότι η φιλία είναι κύκλος που αλλάζει όπως οι εποχές: πέφτει σαν τα φύλλα του φθινοπώρου, ανθίζει σαν λουλούδι την άνοιξη, σε παγώνει σαν χειμώνας και σε ζεσταίνει σαν καλοκαίρι. Και κάποιες φορές, όταν νομίζεις πως δεν έχει μείνει χώρος για καμία άλλη, επιστρέφει…
Υπάρχει ένας ολόκληρος διαδικτυακός κόσμος, όπου μαμάδες συζητούν ολημερίς κι ολονυχτίς για τα καμάρια τους, τους άντρες που τίποτα δεν κάνουν και τις πεθερές που φταίνε για όλα. Ένα σύμπαν γεμάτο συμβουλές, καβγάδες και κατσικίσιο γάλα. Αν μπεις και δεν βγεις με τρελόχαρτο, σφύρα μου.
Κάθε χρόνο, μια από τα ίδια. Σοκαριζόμαστε, αγανακτούμε, θρηνούμε για τα ήθη που «πήγαν περίπατο». Τα ίδια «αίσχος», τα ίδια «πού πάει η κοινωνία», τα ίδια «δεν ντρέπονται λίγο;». Μα αν το καλοσκεφτείς, δεν φταίνε οι κοντές οι φούστες. Φταίει η μνήμη μας _ η κοντή κι αυτάρεσκη.
Δεν έχει κουδούνισμα, ούτε ειδοποίηση στο κινητό. Κάποια μέρα απλώς συνειδητοποιείς πως το Σάββατο προτιμάς το κρεβάτι σου από τα μπουζούκια και πως η ευτυχία μπορεί να μυρίζει μαλακτικό…