Πάνε χρόνια που έγινα μέλος τους. Σίγουρα δεκαέξι. Όσο και το πρώτο μου παιδί, πάντοτε «με τη σύμφωνη γνώμη» της εκάστοτε διαχειρίστριας. Εκείνης που κρατάει τα κλειδιά της εισόδου, καθορίζει τα κοινόχρηστα του σωστού parenting, σβήνει σχόλια «εκτός κανονισμού» (μη και πεις ότι δεν θήλασες, φίδι κολοβό που σ’ έφαγε) και σου πασάρει το ειδοποιητήριο της έξωσης σε περίπτωση που αφήσεις να εννοηθεί ότι, καμιά φορά, χρειάζεσαι διάλειμμα από το παιδί σου.

Διαβάστε ακόμη: Τα κορίτσια της παρέλασης: Φτου τους και φτου μας!

Οι μαμαδοομάδες δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από μια πελώρια πολυκατοικία σε κρίση. Συνελεύσεις για τα σκουπίδια ή αλλιώς «πείτε μου τι να κάνω με τις πάνες, μυρίζουν πολύ!», παράπονα για τους θορύβους «το μωρό μου ξυπνάει ακόμα και τρεις φορές τη νύχτα κι ο άντρας μου ροχαλίζει σαν το βόδι», φωνές για τους μουσαφιραίους «εγώ πάντως, σας το λέω, αν μου ξανακατσικωθεί η πεθερά στο σπίτι για μία εβδομάδα θα ζητήσω διαζύγιο» και, φυσικά, διατάραξη κοινής ησυχίας με κρίσιμες ειδοποιήσεις στις τρεις τα ξημερώματα: «πού θα βρω, βρε κορίτσια μου, σιρόπι από κουκούτσια βερίκοκου; Το δίνουν στα παιδιά στο Βερολίνο και δεν αρρωσταίνουν ποτέ!».

Διαβάστε ακόμη: Η τοξικότητα βλάπτει σοβαρά την επιδερμίδα

Πολλές φορές είπα «θα βγω». Μα κάτι τα ξεμαλλιάσματα για το co-sleeping, κάτι οι πανηγυρικοί για τα πρώτα κακά στο γιογιό, κάτι οι ομηρικοί καυγάδες για το αν το παιδί πρέπει να φοράει κάλτσες στον ύπνο, κάτι οι απορίες του στυλ «Μια θεία μου μού είπε ότι αν δίνω στη μπέμπα κατσικίσιο γάλα, θα ψηλώσει τρεις πόντους μέσα σε δέκα ημέρες. Το έχει δοκιμάσει καμία;», μένω επαναλαμβάνοντας «λίγο ακόμα». Ίσως γιατί μέσα σε αυτό το χάος υπάρχει μια νοσηρή γοητεία, να δεις ποια θα γράψει το επόμενο έπος. Ίσως γιατί κάθε φορά που λες «δεν μπορεί να το ξεπεράσουν αυτό», καταφέρνουν να σε διαψεύσουν ανεβάζοντας κι άλλο τον πήχη του παραλογισμού. Ίσως γιατί, κατά βάθος, η λογική δεν έχει ποτέ τόσο καλή πλοκή. Ούτε τόση πλάκα.

Φυσικά, έχω και τις αδυναμίες μου. Τις κολλητές μου. Αυτές που πολύ θα ήθελα να έχω σε live version κάθε φορά που έχω ένα πρόβλημα. Να τις καθίζω απέναντί μου με καφέ σε νταμιτζάνα και να μου λένε τα δικά τους «σημαντικά», για να ξεχνάω τα δικά μου ασήμαντα. Ποιες είναι αυτές;

Αρχικά, η «άλλη δεν έκανε παιδί, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη». Κάθε της ανάρτησή, ένα δελτίο δόξας λαμπρής, πάντα με το καθιερωμένο άνοιγμα «Ο Γιωργάκης μου με εξέπληξε πάλι σήμερα!». Για τη Μαριώ, το παιδί της δεν είναι απλώς παιδί• είναι καμάρι, επένδυση, εθνικός ήρωας και μικρό θαύμα μαζί. Κάθε μέρα και μια νέα «πρώτη φορά» απόλυτου θριάμβου: πρώτη λεξούλα, πρώτο βηματάκι, πρώτο φταρνισματάκι, πρώτο ρεψιματάκι, πρώτος στα μαθήματα, πρώτος και στ’ αθλήματα. Οι υπόλοιπες μαμάδες απλώς προσπαθούν να φτάσουν, χωρίς επιτυχία φυσικά, το επίπεδο του Γιωργάκη που πλην όλων των άλλων διαθέτει και «μια απίστευτη ωριμότητα για την ηλικία του». Όλα είναι «μοναδικά». Και το παιδί της, φυσικά, μια «ιδιοφυΐα».

Επόμενη λατρεμένη, η Πεθερόπληκτη. Κάθε post ξεκινά με τη φράση «να σας πω τι μου έκανε πάλι η πεθερά μου». Από το «έμεινε νηστικός ο μπέμπης» μέχρι το «ανέβασε δέκατα το απόγευμα», η «μάνα του άντρα μου» φταίει. Κι αν δεν φταίει, θα βρεθεί τρόπος να φταίξει. Η πεθερά παρεμβαίνει παντού: στο φαγητό, στο ντύσιμο του παιδιού, στη θερμοκρασία του σπιτιού, ακόμα και στο ποια ώρα κάνει μπάνιο ο σκύλος. Για την Πεθερόπληκτη, κάθε συμβουλή είναι ύποπτη και κάθε «εμείς στην εποχή μας» κρύβει παγίδα. Μόνιμα σε εμπόλεμη ζώνη, χωρίς ειρήνη στον ορίζοντα, έχει μάθει να αναπνέει με ένα μάτι στην πεθερά και το άλλο στην ομάδα, έτοιμη να γράψει το επόμενο σήριαλ: «Κορίτσια, θέλω τη γνώμη σας. Η πεθερά μου είπε ότι οι μητέρες της γενιάς της ήταν πολύ καλύτερες από εμάς. Να τ’ αφήσω να το πάρει το ποτάμι ή να γίνει της Κατοχής το κάγκελο;».

Πολύ φίλη μου κι αυτή, η Οικολόγα. Το παιδί της δεν έχει δει πλαστικό, τρώει μόνο κινόα και αναπνέει καθαρό αέρα μέσα σε ειδικό μάρσιπο. Αν πεις «μπιμπερό», θα σε κοιτάξει σαν να είπες «χημικά απόβλητα». Αν ψελίσεις «μπισκότο», θα σε κατηγορήσει για «τοξικό φορτίο». Κι αν αναφέρεις «κινητό» ή «τηλεόραση», είναι λόγος για μήνυση. Η ζωή της, ένα ατελείωτο eco project. Φτιάχνει τις πάνες μόνη της, φτιάχνει και το βούτυρο, και ψεκάζει το σπίτι με αιθέρια έλαια από δενδρολίβανο «για ενέργεια». Ξέρει απέξω κι ανακατωτά όλα τα manual για φυσικό θηλασμό, φυσικό τοκετό, φυσική μαγειρική. Εκ φύσεως και η υστερία της.

Και η γιατρέσσα, εξαιρετική για παρέα. Οι μαμαδοομάδες είναι το εργαστήρι της: εκεί δίνει διαγνώσεις, προτείνει θεραπείες, ξέρει τα πάντα για ιώσεις, συμπτώματα, αντιπυρετικά και εμβόλια και συχνά πυκνά ανατρέπει την ιατρική επιστήμη. Πώς; Μα έχει κάνει «έρευνα» στο Google. Τι δεν καταλαβαίνεις; Αν το παιδί σου φτερνιστεί, θα σου πει ποιο βότανο να του δώσεις. Αν ανεβάσει πυρετό, «είναι τα δόντια, διάβασε αυτό το άρθρο, το λέει ξεκάθαρα». Αν κοιμάται πολύ ή δεν κοιμάται καθόλου, «φταίνε τα εμβόλια». Καλοί οι παιδίατροι, «αλλά κορίτσια, μην τους παίρνετε τοις μετρητοίς». Ό,τι και να της πεις, έχει δει «ένα βίντεο στο YouTube» που αποδεικνύει το αντίθετο. Με λίγα λόγια, είναι επικίνδυνη. Κλείστε την μέσα!

Και τέλος, η γλυκιά μου μάνα οσιομάρτυρας. Δεν κοιμάται, δεν τρώει, δεν βγαίνει, γιατί «έτσι είναι η μάνα, χρυσό μου. Θυσιάζεται». Αν τολμήσεις να πεις ότι πήγες τριήμερο χωρίς τα παιδιά, θα σου απαντήσει «αυτό είναι έγκλημα». Έχει να κοιμηθεί από το 2019, δεν θυμάται τι σημαίνει «έξοδος» και είναι περήφανη γι’ αυτό. «Εγώ ούτε μπάνιο δεν προλαβαίνω, αλλά εντάξει, έτσι είναι η μάνα…» γράφει και ξαναγράφει, ανεβάζοντας selfie με τα μαλλιά σε κότσο απελπισίας και hashtag #ΜαμάΧωρίςΎπνο. Στο τέλος της μέρας δεν ζητά λύση, ζητά επιβεβαίωση ότι μόνο εκείνη αντέχει τόσο πολύ, γιατί καμία άλλη δεν υποφέρει πιο εντυπωσιακά.

Κι όμως, κορίτσια μου, πιο εντυπωσιακά από όλες υποφέρουμε εμείς που σας διαβάζουμε. Για όσο αντέξουμε ακόμα…